Frank is een aardige jongen. Met enorm veel interlands op zijn conto. Een geboren leider ook. Nooit echt tevreden, een perfectionist in al zijn vezels. Kan niet tegen verliezen.
Bij Ajax voor de leeuwen geworden, werkt nu in een slangenkuil, met overal haviken in de coulissen.
Een jongen om je petje voor af te nemen. Maar Frank is geen wonderdokter. Hij maakt wel eens fouten als trainer. Best wel veel eigenlijk. Omdat hij zo'n aardige jongen is krijgt hij veel krediet. Zelfs de Verlosser krijgt niet zoveel krediet. Bij Ajax zijn er meer zagen dan stoelpoten. Maar Frank zit stevig.
Ik vraag me vaak of Frank wel zo'n heel goede coach is. Hij kent het spelletje goed. Buiten kijf. Maar zijn spelers hebben vaak niet de goede instelling. Het oogt verwend, slap, plichtmatig. De spelvreugde, de passie is meestal ver te zoeken. De opstelling roept vraagtekens op. Er zit zoveel meer in, komt er niet uit. Het spettert niet.
Komt door Frank. Wie anders. Het is een aardige jongen. Echte Ajaxied. Misschien is dat zelfs een handicap. Een goede coach moet zijn spelers beter maken, het team beter laten marcheren. Goed materiaal genoeg. Ajax speelt vaak tenenkrommend. Komt ook door de coach. Misschien heeft Ajax behoefte aan een minder aardige jongen. Maar dat mag je niet zeggen. Clubiconen zijn heilig. Ik zeg het toch.
